صنما دل به تو دادم که غــــــــم از دل بزدایی

نه گمان بود که یکبـــاره دل ازمن بــــــربایی

دل و دینم که ربـــودی وبه من رخ نــــنمودی

چه زیانست وچه سودی که به من رخ ننمایی

دلم از آتش هجـــــران شده چون شمع فروزان

چه شده است ای مه تابان که تو در دیده نیایی

به رهت دیده به راهـــم که بیــا یی به نگـــاهم

دگری جز تو نخواهم که توام عشق وصفـــایی

به هوای گل رویت شــــده ام راهـــــی کویـــت

دل و چشمم همه ســـویت که تو از پرده درآیی

ز ره لـطف و عنـــــا یت نظــــری کن به گدایت

که به ســــر غیــــر هـوایت نبود حال وهـــوایی

اگــرم رخ بنمـــایی وگــــــــرم دل بــــربــا یـــی

به سرم هر چه بیاری نکنـم چـــون وچـــرا یـی